Πάνω στα ερείπια αυτού που κάποτε αποτελούσε τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση του έθνους του Panem διεξάγει εδώ και δεκαετίες τα ετήσια Hunger Games, κατά τα οποία επιλέγει τυχαία ένα αγόρι κι ένα κορίτσι μεταξύ 12 και 18 χρονών από κάθε μία από τις δώδεκα φτωχές και αποκλεισμένες μεταξύ τους επαρχίες που ελέγχει η ηγεμονεύουσα επαρχία Capitol. Τα 24 παιδιά καλούνται να δώσουν μεταξύ τους μία μάχη στο δάσος από το οποίο μόνο ένα μπορεί να βγει ζωντανό. Ο θεσμός μεταδίδεται πανεθνικά και ζωντανά, ως μέσο επίδειξης δύναμης και τιμωρίας των υπηκόων για μία αποτυχημένη εξέγερση που κάποτε επιχείρησαν. Αυτή τη φορά, έχει έρθει η ώρα της Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) να μπει στη μάχη, για την οποία ορισμένοι διαγωνιζόμενοι προετοιμάζονται καθ' όλη τη διάρκεια της νεαρής ζωής τους.
Η επιτυχημένη τριλογία βιβλίων «The Hunger Games» της Suzanne Collins και η αυτονόητη κινηματογραφική μεταφορά της έρχεται να καλύψει το εμπορικό κενό που θα αφήσει σύντομα το τέλος της saga του «Twilight». Ωστόσο, το concept του φιλόδοξου εγχειρήματος που σκηνοθετεί ο Gary Ross διαθέτει μία πολυδιάστατη ιδέα που προσπερνά άνετα τους βαμπιροέρωτες της Stephanie Meyer.
Το σύμπαν των "Αγώνων Πείνας" εκκινεί από μία συγχώνευση σύγχρονων κοινωνικοπολιτικών συνισταμένων, ιστορικών καταβολών, μύθων και αλληγοριών. Τη βάση της ιστορίας αποτελεί ο μύθος του Θησέα. Ο θεσμός των αγώνων παραπέμπει στην αρένα του Κολοσσαίου, με τον Donald Sutherland να υποδύεται τον "αυτοκράτορα". Η ακραία ανταγωνιστική λογική ενός ριάλιτι τηλεπαιχνιδιού είναι κομβική. Ακόμη, στο αιματηρό αυτό show μετασχηματίζεται το γνωστό απαύγασμα κρετινισμού περί "πρώτου" και "δεύτερου" που διαπνέει το ανταγωνιστικό πνεύμα της δικής μας κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας: ο πρώτος είναι ζωντανός και πλούσιος - όπως ο Woody Harrelson που αναλαμβάνει την εκπαίδευση των Jennifer Lawrence και Josh Hutcherson - και οι υπόλοιποι γίνονται τροφή σκουλήκια καθώς και μήνυμα υποταγής προς τους τηλεθεατές των επαρχιών που υπομένουν τον βαρύ φόρο αίματος. Επίσης, βγάζει μάτι η χαώδης (ταξική) διαφορά ανάμεσα στους κατοίκους της υπερσύγχρονης Capitol εν σχέσει με τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Το παραπάνω υπόβαθρο ωστόσο παραμένει απλώς ένα πεδίο πάνω στο οποίο εκτυλίσσεται η ασφαλής για ένα PG-13 κοινό δράση. Το σενάριο αρκείται στο διακριτικό φλερτ με τα βαθύτερα και επίκαιρα νοήματα χωρίς να προσφέρει το χώρο να αναδειχθούν. Ταυτόχρονα, το διαφαινόμενο ερωτικό τρίγωνο αποτελούμενο από τους συμμαχητές Lawrence-Hutcherson και τον Liam Hemsworth παραμένει για την ώρα ακριβώς αυτό, διαφαινόμενο. Βασικό επίσης μειονέκτημα του «The Hunger Games» συνιστά η μηδενική συναισθηματική εμπλοκή του θεατή με τη συντριπτική πλειοψηφία των διαγωνιζομένων, οι οποίοι μάλιστα "καθαρίζονται" με συνοπτικές διαδικασίες. Βάσει των παραπάνω, μία πιθανή σύγκριση με το εμβληματικό «Battle Royale» θα ήταν καταδικαστική.
Πέραν όμως από την εγγενή αδυναμία αξιοποίησης της θεματικής μαγιάς, η ταινία του Gary Ross διακρίνεται πρωτίστως για το "αγρίμι" που μας είχε αφήσει άναυδους στο «Winter's Bone» και ακούει στο όνομα Jennifer Lawrence. Την ακολουθούν σε σημασία οι σταθερές αξίες Stanley Tucci (υποδύεται τον παρουσιαστή του ριάλιτι) και Woody Harrelson. Ειδική μνεία αξίζει επίσης για την εξαιρετική φωτογραφία του Tom Stern, βασικού συνεργάτη του Eastwood. Με αυτόν στο πλευρό του, ο Ross συνθέτει μία σειρά από σπιντάτες σκηνές, οι οποίες βασίζουν τη δυναμική τους στα βρώμικα από κόκκο, ασφυκτικά κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των επίδοξων survivors.
Επί της ουσίας, το «The Hunger Games» μοιάζει περισσότερο με ένα μακροσκελές ορεκτικό για όσα ενδιαφέροντα προοικονομούνται πως θα συμβούν στα προσεχή φιλμ της σειράς. Παρόλα αυτά, η δυναμική της ιστορίας του, η συνεξάρτηση με την πραγματικότητα και η παρουσία της χαρισματικής Lawrence κάνουν την ταινία να φαντάζει ανώτερη από αυτό που πραγματικά είναι.
Πηγή: cinemanews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου